ADHD-C: Zrozumienie połączonego ADHD

ADHD-C, znany również jako kombinowany lub kombinowany ADHD, jest mieszaniną dwóch głównych objawów zespołu nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi. W tym artykule będziemy używać zamiennie terminów „typ” lub „podtyp”, ale ważne jest, aby wiedzieć, że nowe zmiany w DSM-V klasyfikują ADHD jako jedno zaburzenie, które objawia się na trzy różne sposoby.



Źródło: pxhere.com





ADHD to zaburzenie neurologiczne (mózgowe), które wpływa zarówno na rozwój, jak i funkcjonowanie. Jest to najczęstsze zaburzenie neurorozwojowe u dzieci, występujące u około 8 procent dzieci i 3 procent dorosłych. ADHD występuje częściej u chłopców niż u dziewcząt i chociaż nie określono dokładnej przyczyny, wydaje się, że najsilniejsze czynniki mają podłoże genetyczne, aw niektórych przypadkach także odgrywają rolę palenie i picie alkoholu przez ciężarną matkę. Chociaż tradycyjnie uważano je za zaburzenie wieku dziecięcego, obecnie specjaliści uważają, że objawy ADHD mogą, i często tak się pojawiają, nadal występować w wieku dorosłym.

741 numer anioła

Trzy rodzaje ADHD:



Hiperaktywno-impulsywne ADHD



Pierwszą prezentacją ADHD, którą omówimy, nie jest ADHD-C, ale najbardziej znana wersja tego zaburzenia, ADHD hiperaktywno-impulsywna. Dzieci z tą postacią zespołu deficytu uwagi to twoje wigglery i squigglers.

Jeśli dziecko ma 16 lat lub mniej i chce zostać oficjalnie zdiagnozowane przez profesjonalistę, musi mieć co najmniej sześć z poniższych objawów. Jeśli ktoś ma 17 lat i więcej, musi walczyć z pięcioma.



  1. Fidgets (tj. Całe ciało, dłonie, stopy), wierci się na siedzeniu lub stuka
  2. Biega lub wspina się po przedmiotach w sytuacjach, gdy jest to niewłaściwe
  3. Często opuszcza miejsca w sytuacjach, w których oczekuje się, że ktoś pozostanie na miejscu
  4. Ma problemy z zabawą zabawkami lub cichym wykonywaniem zajęć
  5. Wydaje się, że jest napędzany silnikiem lub ciągle w ruchu
  6. Często przeszkadza lub wtrąca się do innych
  7. Ma problemy z czekaniem na swoją kolej
  8. Mówi nadmiernie
  9. Zamazuje odpowiedzi

Oprócz objawów należy spełnić następujące kryteria rozpoznania:

  • Objawy występują od co najmniej sześciu miesięcy i nie są lepiej charakteryzowane przez inną chorobę, na przykład zaburzenie nastroju.
  • Wiele objawów podmiotowych i przedmiotowych ADHD kwalifikujących do rozpoznania występowało przed ukończeniem 12 roku życia.
  • Objawy te muszą również występować w więcej niż jednym miejscu, takim jak dom, szkoła, relacje rodzinne, zajęcia pozalekcyjne lub praca.
  • Objawy doświadczane z powodu ADHD muszą obniżać jakość życia w szkole, w domu lub w życiu towarzyskim.

Dzieci z tym typem ADHD są nie tylko nadpobudliwe, ale także impulsywne. Może to sprawić, że ci, którzy cierpią na tę chorobę mózgu, będą wydawać się niecierpliwi i lekkomyślni. Tak było w przypadku siedmioletniej Amber.

Hiperaktywne ADHD: bliższe spojrzenie



Źródło: commons.wikimedia.org



Chociaż Amber zdiagnozowano głównie nadpobudliwe ADHD w wieku 7 lat, jej matka kiedyś myślała, że ​​cierpi na ADHD-C. Jednak wraz z wiekiem jej objawy nieuwagi zmniejszyły się, a objawy nadpobudliwości utrzymywały się.



W klasie często wpadała w kłopoty ze strony swojego nauczyciela, który opuszczał swoje miejsce w czasie lekcji, wyrzucał odpowiedzi i przeszkadzał innym uczniom. Co drugi dzień wracała do domu z ponurą miną w swoim raporcie z zachowania. Słuchanie przemówienia nauczyciela i odrabianie zadań domowych było trudne, ponieważ łatwo się rozpraszała.



Chociaż starała się „być dobra”, nie mogła też unikać kłopotów w domu. Jej impulsywność skłoniła ją do robienia rzeczy, które były niebezpieczne, takich jak zabawa na ulicy i kłótnie z braćmi. Zawsze była w ruchu i zawsze interesowała się rzeczami. O piątej zeskoczyła z kanapy i wybiła ząb. O szóstej poparzyła dłoń na kuchence, bawiąc się w kuchni.

Po uzyskaniu oficjalnej diagnozy Amber w końcu mogła uzyskać pomoc. Ponieważ terapia jest uważana za pierwszą linię leczenia ADHD, jej matka znalazła terapeutę online. Terapeuta był w stanie zaoferować sesje terapii behawioralnej wieczorem, kiedy Amber była spokojniejsza. Pomogło to znacznie złagodzić objawy, pozwalając jej lepiej funkcjonować w szkole iw domu.



Nieuważny ADHD

Źródło: rawpixel.com

Ponieważ badania wykazały, że ADHD występuje w rodzinach, nie jest zaskakujące, że bliźniaczka Amber, Amy, również została zdiagnozowana z zespołem nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi. Co ciekawe, jej objawy bardzo różniły się od objawów Amber. Amy nie była „wiggler” ani „squiggler”. W rzeczywistości jej nauczyciele opisywali ją jako „marzycielkę” i „bałagan”.

W przeciwieństwie do Amber, Amy została zdiagnozowana później (w wieku 11 lat). Ponieważ średni wiek rozpoznania to 7 lat, Amy jest wyjątkiem, a nie regułą. Dlaczego zdiagnozowanie Amy zajęło tyle czasu? Jej objawy nie przypominały „tradycyjnego ADHD”. Ponieważ objawy zaburzenia dotyczą głównie braku uwagi, osoby, u których zdiagnozowano nieuważne ADHD, muszą wykazywać co najmniej sześć z poniższych:

  • Niezdolność do skupienia uwagi lub nieostrożne błędy
  • Trudność w koncentrowaniu się na zadaniach
  • Nie słucha (lub wydaje się, że nie słucha), gdy się do niego mówi
  • Masz problemy z organizacją lub zarządzaniem czasem
  • Unikanie zadań, które wymagają dłuższego myślenia
  • Częste gubienie przedmiotów
  • Łatwo się rozpraszają
  • Problemy z pamięcią, zwłaszcza zapominanie o codziennych zadaniach

Podobnie jak w przypadku pierwszego typu ADHD, u osoby powyżej siedemnastego roku życia, która wykazuje co najmniej pięć z powyższych objawów, można zdiagnozować nieuważne ADHD.

Nieuważny ADHD: bliższe spojrzenie

Jako bliźniaczki Ava i Amber spędzały razem dużo czasu na lekcjach. Kiedy Amber rozmawiała i odwracała uwagę innych dzieci, Ava patrzyła bez celu przez okno. Nie radziła sobie dobrze na zajęciach, ale nie dlatego, że sprawiała kłopoty. Po prostu miała trudności ze zwróceniem uwagi.

Miała również problemy z nadążaniem za swoimi książkami i zaopatrzeniem, utrzymaniem porządku i odrabianiem lekcji. Wyglądało na to, że co drugi dzień Ava gubiła swoje dokumenty lub zapominała przynieść teczkę na zajęcia. Chociaż była bardzo inteligentna, jej oceny tego nie wskazywały.

Na większości zajęć miała C i D. Ponieważ nie zawodziła, Ava leciała pod radarem. Mimo wszystko jej życie było trudne. Ponieważ Amber wymagała tak dużej indywidualnej uwagi, Ava gubiła się w tłumie - zarówno w domu, jak iw szkole.

22 znaczenie podwójnego płomienia

Dopiero gdy zerwała ze swoim pedagogiem szkolnym o uczuciach depresji związanych z jej kłopotami, ktoś faktycznie rozpoznał jej problem. Dwa miesiące później lekarz zdiagnozował u niej ADHD. Jej rodzice i nauczyciel byli zaskoczeni. Ponieważ nie wiedzieli, że istnieje więcej niż jeden typ, nigdy nie podejrzewali, że Ava również miała zaburzenie. Terapia i lekarstwa ogromnie pomogły Avie.

ADHD-C

Posiadanie nadpobudliwego ADHD jest trudne do opanowania, podobnie jak ADHD nieuważny. Posiadanie kombinacji obu (ADHD-C) może być wyniszczające. Aby zdiagnozować ADHD, dziecko lub dorosły musi wykazywać nadpobudliwość i objawy nieuważności. 40% połączonych przypadków (ADHD-C) jest klasyfikowanych jako ciężkie, a nie łagodne lub umiarkowane.

Jest jednak nadzieja.

Zrozumienie ADHD-C i metod leczenia jest pierwszym krokiem do bardziej satysfakcjonującego życia. Chociaż nie ma lekarstwa, wiele osób z ADHD-C kontynuuje tworzenie niesamowitych ścieżek dla siebie, nawet po postawieniu diagnozy.

Leczenie ADHD-C

Leczenie ADHD-C, podobnie jak inne objawy choroby, skupia się na dwóch głównych etapach:

  • Zmniejszenie objawów ADHD-C
  • Poprawa ogólnego funkcjonowania życia

Leczenie dorosłych i dzieci przebiega inaczej, ale mają one podobne ścieżki. Powszechnie stosowane są zarówno psychoterapia, jak i leki, ale leki nie są zalecane dla małych dzieci, chyba że zawiodły inne plany leczenia.

Według badań, środki pobudzające, które zawierają metylofenidat i związki amfetaminy, okazały się najskuteczniejszą formą leczenia opartą na lekach o współczynniku skuteczności 70-80%.

Proces znajdowania odpowiedniego planu leczenia, w tym prawidłowego połączenia terapii i leków, może zająć trochę czasu. Jeśli zmagasz się z objawami ADHD-C, mechanizmy radzenia sobie zalecane przez magazyn ADDitude mogą pomóc w międzyczasie.

  • Naucz się mówić „nie”. Nie możesz tego wszystkiego zrobić! Mówiąc `` nie '' rzeczom, które ci nie służą, zwalniasz swój czas na rzeczy, które są rzeczywistymi priorytetami.
  • Zacznij od listy rzeczy do zrobienia. Choć brzmi to prosto, spisanie tego, co musisz zrobić rano, zwiększy Twoją produktywność.

Źródło: pixabay.com

  • Zastosuj zasadę dwóch minutjako sposób na uniknięcie kunktatorstwa. Zamiast wykonywać proste zadania, „później” przyjmij zasadę, że za każdym razem, gdy pomyślisz o czymś, co zajmie mniej niż dwie minuty, zrobisz to wtedy.
  • Podwój swój czas.Posiadanie ADHD-C może utrudniać wykonywanie zadań. Ustalając terminy, zastanów się nad dublowaniem. Na przykład, jeśli myślisz, że projekt pracy zajmie dwie godziny, daj sobie cztery. Jeśli uważasz, że Twoje dziecko będzie potrzebowało trzech dni na wykonanie zadania domowego, daj mu tydzień. Fotografuj w swoim pierwotnym terminie, ale kiedy zajdzie taka potrzeba, korzystaj z „pokoju do poruszania się”.
  • Jeśli wolisz Techna papierze lub długopisie, aplikacja Home Routines pomoże Ci nadążyć za wszystkimi rzeczami, które musisz zrobić w ciągu dnia i sprawdzać je po kolei. Wypróbuj aplikacje takie jak IQTell i Google Keep. Pozwalają na przechowywanie zadań mailowych w jednym miejscu, ustawianie przypomnień telefonicznych. Możesz także poszukać aplikacji, które pomogą w tworzeniu list zakupów, znajdowaniu lepszych tras drogowych oraz organizowaniu wizyt lekarskich i haseł. Zdecydowanie wykorzystaj technologię na swoją korzyść.
  • Ward Off Przerwy.Osoby zmagające się z ADHD-C są podatne na rozproszenie uwagi. W klasie nauczyciele umieszczają uczniów z ADHD-C w miejscach wolnych od rzeczy, które przyciągną ich uwagę. Możesz wdrożyć to samo w domu, odkładając gry i telefony komórkowe w czasie pracy, umieszczając na drzwiach znak ostrzegawczy, gdy jest to konieczne, i używając medytacji, aby zmniejszyć wewnętrzne rozproszenie.
  • Jeśli zostanieszspokój jest trudny dla Ciebie lub Twojego dziecka, leki też mogą w tym pomóc. Jeśli nie wiesz, od czego zacząć, dostępnych jest mnóstwo aplikacji zawierających wskazówki.
  • Zachowaj wszystkie terminy terapii. Terapia behawioralna jest kluczowym elementem poprawy ADHD-C. Jeśli nie masz terapeuty, skontaktuj się z Betterhelp już dziś.